Üniversiteye adım attığım ilk günden berii insan kalabalıklarında yaşamak için az çaba sarfetmedim. Şükür hep makul olan bi insandım. Ama bu makulluğun beni kendimden uzaklaştırdığını çok sonra farkettim. O zaman kendim gibi olmaya karar verdiğimde ise çevremdeki insanlarla çatışmak zorunda kaldım. Çatışmalarım kavgayla, yüksek sesle olmadı hepsi pasif direnişti. kendimi rahatsız hissettiğim kişilerin hayatından çıkmaktı bütün eylemim. Ve sonradan anladım ki kendini bi yerde rahatsız hissediyorsan kalmak için çabalamak boş iş miş.. Çünkü o rahatsızlık hep olacak ne kadar gözardı etsen de, yokmuş gibi davransan da. Tabii yaşayarak öğreniyoruz. Eksilmiyor hayatı öğreniyoruz. Hayat denilen dersin en başında olacak bu tür kırılmalar önemli olan sonrası..
Hem vasıflı yalnızlık vasıfsız kalabalıklardan iyidir.
O zaman yalnızlığın şerefine..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder